Dashuria vjen pa te thene ''Mirmengjesi''dhe iken pa te
thene ''Lamtumire''!...Etille eshte dashuria,sidomos ne adoleshence,ne
moshen ku cdo gje qe fluturon te duket e kapshme.Te flasesh per nje
flete te ditarit,e aq me teper kur ka lidhje me ndjenjat,nuk eshte e
lehte.Me duhet te shkruaj dicka,e pse jo dhe te verteten?!Ndoshta do te
ishte me e lehtenese do te me vinin ndermend,apo te kisha shkruar kete
flete ne ditar.Kjo eshte nje nga ato fleteqe s'kishte nevoje qe te
shkruhej ne ditar sepse ashtu sic ishte e thjeshte,e bukur,e
dhimbshme,e hidheruar ,spontante,mbetet ne memorje.Eshte e tepert te
zgjatem tani.Ishte vjeshte.Me duhej te shkoja ne nje vend ku sdo te
njihja askend,ku gjithcka do me dukej krejt e huaj.Madje edhe dielli
s'eshte nje per te gjithe,edhe drita e henes dhe e yjeve,nata dhe
shiu,cdo gje me tjeter me dukej e huaj.Me duhej te shkoja edhe pse pa
deshiren time.Dhe ja krejt papritur u gjenda perpara teje per te te
thene''Lamtumire''.Por jo,ti s'me lejoje te flisja.Flisje vetem ti si
zakonisht,por disi ndryshe.Kishe nje fytyre te zbehte,sy...nuk e di,te
skuqur e te perlotur bashke,nje ze te mekur qe pengohej diku para se te
dilte.E megjithate perpiqesha te nderhyja e te strukesha pas fjaleve te
tuadhe te hyja ne skutat e shpirtit tend,aty te gjaja pak
ngrohtesi,shprese,kurajo e perkrahje...Kisha nevoje vetem per nje
fjalepor...Jo,eshte e pamundur,e megjithese te gjitha mi kishe lexuar
me sy vazhdoje te flisje,e te flisje.Flisje pa kuptim.Epastaj
heshtje...Dhe pastaj peshperitmas me the ''DHE KOHA PO QAN PER LARGESIN
TENDE''!...dhe lotet te rridhnin nen sy papushim!...Dhe une vazhdova
rrugen,ndoshta rrugen tende.Ike dhe pse kjo sjellje nuk te perkiste
ty.Ike,u largove para meje mes shiut qe binte e njomte lehte floket e
mi,mes loteve qe rridhnin papushim.Largimi yt me
tha''Lamtumire''!...Gjethet bien ngadale nga pemet dhe bashke me to
disa pika loti nga syte e mi.Dimer i eger tashme hyn dhe zemra ime
lengon per kete fatkeqesi.Une trishtohem sepse tashme do te me duhet qe
qe fill e vetme te perballoj kete dimer te acarte dhe ku i dihet
ndoshta shume te gjate,zemra me mbushet plot dhimbje,plot brenga dhe ne
kete mundim shkaterrimtare.Lotet e mi rrjedhin pa pushim,pa mbarim
rrjedhin pak rrembyeshem,po per ku se di.Ato rrjedhin dhe krijojne nje
kanal,ne te cilin pllakosen kujtimet,rikthehen zhgenjimet,enderrat
heshtin dheshpresat vdesin.Ah,!...Ky dimer kaq i vrazhde!..E ndjej qe
lotet dhe dhimbjen nuk do te m'i pushoje.E ndjej qe rrjedhen e jetes te
qete s'do te me ler ta vazhdoj,e ndjej qe keto mizori kerkojne te me
torturojne.Fillikat e vetme,e lenduar,do te mundohem te perpiqem ta
kalojkete dimer shkaterrimtar.Tani ti prane meje me nuk do te
ndodhesh.Nuk do te jesh me rrezja e pare e diellitqe me zgjon,sdo te
jesh ti me flladi i eres qe fytyren,trupin ma ledhaton,zemra sdo ta
ndjeje me ate ngrohtesi,qe ti dikur ma jepje.Shpirti sdo te gezoje,sdo
te lumturoje me sepse gezimi i shpirtit ishe ti,ne ato dite te kaluara
vere.Por edhe dimri me stuhi do te mbaroje!...PO!...PO...do te
mbaroje!...Jam e bindur se nje dite ky acar qe ka ngrire,e ka pushtuar
gjithe qenien time,ky artikull qe ka ngrire mendjen time,do te
shkrije.Jam e bindur se keta lot te kristalte e te pashterueshem,nje
dite do te pushojne se rrjedhuri.E pra nje dite serish do te vije
pranvera per mua dhe dimrin e hidhur e te acart do ta kem lene pas
duarve,pas kraheve pergjithmone,por jo per ta harruar!...
Forum 
Titulli: Dashuria vjen pa te thene 
Sun Dec 06 2009, 00:20
